Wojciech Patocki
Życie
Świat dzisiejszy dziwny, wciąż do przodu gna,
ja zostaję z tyłu, choć nie tylko ja.
Teraz gdzie normalność nie bardzo jest w cenie,
nic nie mogę zrobić, sam świata nie zmienię.
Dziś nie trzeba wcale ruszać się z fotela,
aby na Facebooku znaleźć przyjaciela.
Przyjaźń tą prawdziwą latami budujesz,
ty jednym kliknięciem wszystko wnet kasujesz.
Zrobisz sobie selfie, wrzucisz to do sieci
jedna fotka, druga, a potem już leci.
Takie wywnętrzanie jakoś mnie nie kręci
ja miłe wspomnienie chowam w swojej pamięci.
człowiek się pogubił, jest otumaniony.
Maile, smsy - te wszystkie komórki
ja najbardziej cenię dzieci mych laurki.
Dużo, coraz więcej tych środków łączności
A w zwykłym człowieku coraz mniej radości.
Pędzi, leci, krzyczy, goni nie wie gdzie
Hej! Człowieku zwolnij, bo wypalasz się.
Weź swoją rodzinę, idź pospacerować
Tych chwili tak ulotnych nie będziesz żałować.
Prawdziwe wartości pielęgnować warto
A w kontaktach z ludźmi graj otwartą kartą.