• Pomoc psychologiczo - pedagogiczna

  • Pomoc psychologiczo - pedagogiczna

              • Wybrane aspekty przeciwdziałania przemocy.
              • Wybrane aspekty przeciwdziałania przemocy.

              • 07.10.2025 08:48
              • Spojrzenie na potrzeby dziecka kiedyś i dziś
                Do niedawna w przestrzeni społecznej silnie promowane było zrozumienie przez rodziców, że każda forma kar cielesnych – jest przemocą. Że wyzwiska wobec dziecka, szantaże emocjonalne, straszenie – są przemocą. Wydawało się, że coraz więcej rodziców zaczyna akceptować i rozumieć taki stan rzeczy. Niestety, coraz częściej ponownie do głosu dochodzą trendy, jakoby istniały dopuszczalne formy kar cielesnych oraz poniżeń, niezbędne do tego, by wychować „porządnego” człowieka. Jak pokazuje raport Fundacji Dajemy Dzieciom Siłę, w 2020 roku co czwarty (27,2%) nastolatek w wieku 13-17 lat doświadczył w badanym okresie (od połowy marca do końca czerwca 2020 r.) form krzywdzenia. Natomiast 10,8% badanych doświadczyło przemocy ze strony bliskich osób dorosłych. Była to przemoc o charakterze psychicznym, ale zdarzały się również przypadki przemocy fizycznej.

                Popularnym i niezwykle stereotypowym przekonaniem jest, że przemocowe środowisko wychowawcze stanowi przyczynę zachowań przemocowych wśród dzieci w prostym mechanizmie modelowania. Krótko mówiąc: bite dzieci biją. Tymczasem zjawisko jest o wiele bardziej złożone. Dzieci, wobec których stosowana jest przemoc, same bywają przemocowe z powodu ogromnej frustracji, lęku i bezradności, które przeżywają każdego dnia.

                Kolejnym, stereotypowym przekonaniem jest to, że dzieci stosują przemoc, ponieważ oglądają niewłaściwe filmy lub grają w gry komputerowe. Tymczasem badania na świecie pokazują, że dziecko wychowywane w zdrowym, bezpiecznym środowisku nie staje się przemocowe pod wpływem przekazu medialnego. Osobiście zauważam zupełnie inny wpływ mediów na zachowanie dzieci.

                Obecne pokolenie polskich rodziców wychowywane było w większości w dużym oderwaniu od potrzeb emocjonalnych. Dzieciom nie mówiło się o uczuciach. Potrzeby dzieci nie były szczególnie brane pod uwagę. Ważne było owszem, zaspokajanie podstawowych potrzeb, ale w nich nie mieściło się bezpieczeństwo emocjonalne. Za dobre relacje w rodzinie uznawano te, które nie generowały wielu konfliktów. Kłótnie i awantury rodzinne były normalizowane. Powszechnie słyszało się i słyszy do dziś, że „bez kłótni nie ma prawdziwej rodziny”, „czasem nie da się nie stracić cierpliwości”, „klaps to nie bicie, tylko kategoryczne postawienie granic”, „dzieci muszą znać swoje miejsce w szeregu”, „nastolatek musi chodzić na krótkiej smyczy”. Te przekazy transgeneracyjne wciąż mają się znakomicie w naszym społeczeństwie. Tymczasem współczesne dzieci i młodzież mają dostęp do mediów znacznie lepszy, niż kiedykolwiek mieli ich rodzice. Oglądają seriale i filmy, w których widzą, że można inaczej. Dowiadują się, że istnieją miejsca na ziemi, w których rodzice przytulają dzieci częściej niż na oni tego doświadczają. Mają dostęp do wiedzy o tym, że dorośli mogą rozmawiać z nimi o ważnych dla młodych tematach, dyskutować różnice poglądów bez awantur, szanować odmienność potrzeb dziecka, interesować się dziecięcymi ideami, pomysłami, emocjami i cierpieniami. A nie tylko ocenami w szkole i zachowaniem w różnych sytuacjach.

                Niezależnie od wszystkiego, dzieci doświadczające przemocy charakteryzują się określonym zbiorem cech behawioralnych i emocjonalnych. W przypadku przemocy rodzinnej, dodatkowo zdradzają objawy traumy więzi, która wyjątkowo negatywnie wpływa na ich dalszy rozwój, bardzo często prowadząc do poważnych zaburzeń osobowości.

                Trauma więzi
                Badania nad traumą więzi pokazują, że doświadczające jej dzieci mają organiczne zmiany w budowie układu nerwowego, wynikające z nadmiernej ekspozycji na tak zwane hormony stresu – kortyzol, glikogen i katecholaminy. Przemoc każdego typu pociąga za sobą takie konsekwencje jak: zakłócenia więzi emocjonalnej z najbliższym otoczeniem, obniżona samoocena, utrata poczucia własnej wartości, niezdolność do zaakceptowania samego siebie, poczucie krzywdy oraz – bardzo często, paradoksalnie – nieustające poczucie winy, stany lękowe, bierność, zależność, apatyczność, problemy ze snem, zaburzenia pamięci i uwagi, brak kontroli własnych emocji i zachowań. I dalej – agresja, autoagresja, zachowania stereotypowe. Wymienioną grupę dziecięcych zachowań możemy znaleźć w każdym opracowaniu dotyczącym przemocy wobec dzieci i młodzieży. Jednocześnie, bardzo często we współczesnym systemie edukacji, takie objawy są traktowane jako oderwane od wszystkiego problemy. W efekcie, dorośli zamiast koncentrować się na środowisku wychowawczym dziecka, które wymaga wsparcia i pomocy w realizowanych przez nie zadaniach, skupia uwagę na „naprawianiu” dziecka. Tymczasem, żadna terapia czy zajęcia dla dziecka nie pomogą, jeżeli nie zmieni się zachowanie dorosłych wobec niego.
                 
              • więcej
              • Port Balans- Poradnik
              • Port Balans- Poradnik

              • 16.05.2025 13:35
              • W obecnym zabieganym świecie, gdzie stres i presja to codzienni towarzysze, niezwykle istotne jest dbanie o swoje zdrowie psychiczne, aby móc funkcjonować na pełnych obrotach. W poradniku znajdziiecie Państwo praktyczne wskazówki dotyczące radzenia sobie ze stresem, budowania odporności psychicznej, radzenia sobie z negatywnymi emocjami oraz utrzymywania pozytywnego podejścia do życia. Będziesz mógł dowiedzieć się, jak wprowadzić do swojej codzienności proste nawyki, które pomogą ci cieszyć się lepszym samopoczuciem i utrzymać równowagę emocjonalną. 

              • więcej
              • Kultura osobista u współczesnych dzieci
              • Kultura osobista u współczesnych dzieci

              • 04.11.2024 11:33
              • Kultura osobista jest wizytówką każdego znas. To samo dotyczy uczniów. Nauczyć dzieci kultury jest zadaniem głównie rodziców, w którym nauczyciele mogą być jedynie wsparciem.
              • więcej